Ik spreek hem de afgelopen jaren met pieken. Soms is langere tijd de pauzeknop ingedrukt en spreken we elkaar maanden en jaren niet. En ineens zoekt hij dan weer intensief contact. We zitten nu weer in een piek. Dagelijks bericht hij mij, deelt hij zijn leven, wat zich op dit moment in Afrika afspeelt.
Toch voelt ons contact nu nieuwer. Anders. Misschien is het omdat ik mij nieuw voel in ons contact. Normaal schrok ik van zijn intensiteit als hij de pauzeknop uitschakelde. Zijn versnelling vijf maakte dat ik terugschakelde naar versnelling een. Nu merk ik dat dezelfde intensiteit me niet doet terugdeinzen. Niet omdat mijn gevoelens voor hem veranderd zijn, maar ik denk omdat mijn gevoelens ten opzichte van mijzelf veranderd zijn.
We kennen elkaar van jaren terug toen we samen op een redactie werkten. ‘Je was een beetje koeltjes en afstandelijk’ typt hij me als we herinneringen ophalen.
Ik grijns. Deze opmerking heb ik van zo ongeveer elke mannelijke collega uit die tijd teruggehoord. ‘Ik vond je heel, heel erg leuk toen. Maar je gaf me het gevoel dat ik bij jou totaal in de verkeerde vijver aan het vissen was.’
‘Ik denk dat ik dat ergens wel door had’ tik ik hem terug. ‘En dat benauwde me een beetje.’
Het blijft even stil, terwijl ik wel kan zien dat hij het bericht gelezen heeft.
‘Wat benauwde je daaraan?’ vraagt hij dan.
‘Het gevoel dat je iets van mij wilde wat ik je niet kon geven? En ik was niet zo vertrouwd met dat gevoel. Gewoon vrienden zijn ging mij een stuk beter af’ antwoord ik hem.
‘Oh, lieverd’ schrijft hij terug. ‘Gewoon ongewoon met de liefde misschien?’
Ik antwoord met een smiley.
‘Ik wilde niks van je’ schrijft hij dan. ‘Ik wilde alleen mijzelf bij jou. Ik vond je grappig en droog. En aantrekkelijk. En weet je, je gaf me het gevoel dat je een bijzondere ziel had waar ik graag bij wilde zijn. C’est tout’.
