"Ik ben een taalpurist en hij vraagt me of ik nog een ceula wil". Ze doet een accent na dat tegen het Haags aan ligt. Een vriendin van me heeft een nieuwe vriend die ontzettend leuk, lief en goed voor haar is, zo heeft ze me net verteld, maar ook één klein nadeel heeft. Hij heeft een accent.

Ik stap onder de warme stralen van de douche. Ik laat mijn hoofd naar achteren vallen en voel de stralen water langs mijn gezicht lopen. Voor het eerst deze ochtend is het water en niet mijn eigen tranen die ik op mijn gezicht voel. ‘Nu is mijn vader dood’ schiet er door me heen. Beneden ligt mijn vader. Nog in zijn bed, in z’n pyjama. 

Hoe zou het zijn als je lichaam niet meer doet wat het vroeger deed. Als je langzamer loopt dan dat je liep, pijn hebt daar waar het nooit pijn deed. Hoe zou het zijn om in de spiegel te kijken en waterige ogen terug te zien kijken. Je haar dat zijn kleur verloren is en dunner is geworden. Je vel dat gerimpeld is en in te grote hoeveelheden aan je lijf lijkt te hangen.

Ik haat quotes en ik vind ze geweldig. Ze kunnen me sterken, en in twee zinnen laten lachen. Een waarheid bevatten zoals ik 'm graag wil geloven. Maar ze kunnen me ook arrogant in het gezicht staren met hun betweterige kort-door-de-bocht wijsheden. Een rondje Pinterest slaat me ermee om de oren.