Ik hef mijn gezicht op, en ga op mijn tenen staan. Hij moet echter de grootste afstand afleggen, met z'n bijna 2 meter.
"Doeg" zeg ik
"Doei" zegt hij
Ik reken op een zoen op m'n wang, maar voel een zoen op m'n mond. Niet half wang, half mond zoals toen we elkaar hallo begroeten eerder op de avond en wat ik onder een foutje had geschaard. Nee, deze zoen is 100% op de lippen.
De knuffel, die na de wangzoen altijd volgt, voeren we kort uit. Hij zegt nog wat tegen me. Maar ik hoor hem niet echt.
"Eh ja, oke, doei!!" roep ik terwijl ik snel wegrijd.
'Dit is vast heel normaal voor hem' bedenk ik me terwijl ik met tienduizend vraagtekens op de fiets zit. Ik zoen nooit 'gewone' vrienden op de mond en 'wij' deden dat tot voorkort ook niet.
De volgende dag lacht hij erom. 'Ah, ja joh, das echt van deze tijd. Doe ik met meer vriendinnen' appt ie me vrolijk. En dus neem ik me voor de volgende keer dat ik hem zie en hij mij een zoen op de mond geeft, hem gewoon vol te French-kiss-tongen. Kijken of dat ook van deze tijd is.
