Hij heeft zijn hoofd op mijn onderbuik gelegd. Aan zijn rustige ademhaling te horen is hij in slaap gevallen. Met mijn rechterhand streel ik door zijn haar, waarbij ik soms even aan het uiteinde van een plukje licht opkrullende haren trek. In mijn buik huist een warm gevoel en dat is niet alleen omdat hij zijn hoofd daar heeft liggen. Maar dan kickt mijn verstand in.

Ik spreek hem de afgelopen jaren met pieken. Soms is langere tijd de pauzeknop ingedrukt en spreken we elkaar maanden en jaren niet. En ineens zoekt hij dan weer intensief contact. We zitten nu weer in een piek. Dagelijks bericht hij mij, deelt hij zijn leven, wat zich op dit moment in Afrika afspeelt. Toch voelt ons contact nu nieuwer. Anders.

Ik ben vrijwel de enige. Naast het geluid van de zee en de schelpen die onder mijn schoenen knarspen is het stil. Zelfs de dieren lijken zich stil te houden. In de branding staan zeemeeuwen als volleerde zenmeesters in de verte te staren. De rust veranderd als er twee kleinere witte vogels aan komen vliegen. Luidkeels kwetterend verstoren ze de rust.

Ik hef mijn gezicht op, en ga op mijn tenen staan. Hij moet echter de grootste afstand afleggen, met z'n bijna 2 meter. "Doeg" zeg ik. "Doei" zegt hij. Ik reken op een zoen op m'n wang, maar voel een zoen op m'n mond. Niet half wang, half mond zoals toen we elkaar hallo begroeten eerder op de avond en wat ik onder een foutje had geschaard.

“Wie komen er allemaal vandaag?” vraag ik haar. “Juul en Raffael” zegt ze ferm maar met een raar stemmetje, wat veroorzaakt wordt door het feit dat ze als een malle op de trampoline heen en weer springt. Ik moet lachen om haar antwoord omdat ik weet dat er veel meer kinderen gaan komen op haar vierde verjaardag; maar dat deze twee blijkbaar voor haar het belangrijkste zijn.