Ik denk dat ‘ze’, daar in het universum, geregeld kút roepen. Ervan uitgaande dat er een universum is he? Want daar heb ik met mezelf vaak discussies over in mijn hoofd. Zou je bij moeten zijn. Terug naar kút, want ik denk dus dat ze dat geregeld roepen, de chef Marjolein ter Braak's -geen idee of ze er meerdere hebben, misschien wisselen ze dag- en nachtdiensten af, je wéét het niet met dat universum-.

De dik-voor-mekaar-mensen. Ken je ze? Ik heb ze in ieder geval in mijn omgeving. Mensen die altijd net effe gelukkiger lijken te zijn dan jij. Iets succesvoller. Net een tíkkie beter. Slimmer. Relaxter. Interessanter. Geliefder. En beter in plannen. Dat ook. Ze wensen, hangen daar een tijdsschema aan en hop, het lukt ze nog ook.

"Denk je dat ze mensen zoeken die goed zijn in tv kijken?" grapt ze tegen me. Ik moet keihard om haar lachen. Ik heb net een betoog tegen haar gehouden over het belang werk te doen wat goed aansluit bij je persoonlijkheid. Ze is al even met haar werk aan het kut-klooien. Niets wat ze in de afgelopen jaren deed maakte haar blij en ik vroeg haar dus te kijken naar wat ze uit zichzelf in haar vrije tijd doet, in de hoop dat we uit iets kleins wellicht iets groters konden bedenken.

Ik spreek hem de afgelopen jaren met pieken. Soms is langere tijd de pauzeknop ingedrukt en spreken we elkaar maanden en jaren niet. En ineens zoekt hij dan weer intensief contact. We zitten nu weer in een piek. Dagelijks bericht hij mij, deelt hij zijn leven, wat zich op dit moment in Afrika afspeelt. Toch voelt ons contact nu nieuwer. Anders.