Hij legt even zijn arm om mij heen. Ik verstijf en ik voel dat hij dat voelt. Zijn lichaam reageert op mijn schok, en trekt zich terug, nog voordat zijn arm mij ook loslaat. Alsof zijn lichaam zonder woorden aan het mijne vraagt waarom.
*Gedicht* Hey winter. Ik ben een beetje van je gaan houden. En dat. Terwijl ik je nooit moest.
*Gedicht* Ik wil je niet meer
Want je brengt onrust
Die blaast en toetert
En een storm veroorzaakt in mijn buik
Ik spreek hem de afgelopen jaren met pieken. Soms is langere tijd de pauzeknop ingedrukt en spreken we elkaar maanden en jaren niet. En ineens zoekt hij dan weer intensief contact. We zitten nu weer in een piek. Dagelijks bericht hij mij, deelt hij zijn leven, wat zich op dit moment in Afrika afspeelt. Toch voelt ons contact nu nieuwer. Anders.
The best kiss is the one that has been exchanged a thousand times between the eyes before it meets the lips.
Jaren geleden, tijdens de afscheidmusical van de kleuters waarin we Doornroosje naspeelden was ik geobsedeerd door 'de kus'. Een van mijn beste vriendinnen was Doornroosje. En de knapste jongen van de klas de prins. Ik was trouwens de dwerg met de grote flaporen, alsjeblieft, dank je wel, maar dat geheel terzijde.
De hemel kleurt donkerroze aan de horizon en vervaagt naar wit. Om diepblauw te eindigen. Voor jou zijn er
geen donkerblauwe luchten meer.
