"Mar, wil jij even naar papa lopen"? Mijn zus klopt op de deur met haar mobiel aan haar oor. Ze reageert niet op mijn vraag wat er aan de hand is omdat ze net iemand aan de lijn krijgt.
Geïrriteerd loop ik naar beneden: met je vader zo dicht bij de dood is het fijn om te weten wat er precies aan de hand is. Maar aan haar stem te horen is er geen paniek. En dus loop ik op mijn gemak naar beneden.
Mijn moeder zit bij mijn vader aan bed. Ze houdt zijn hand vast. "Rustig Hans, rustig.."
Ik ga aan de andere kant van het bed staan en aai mijn vader over zijn hoofd. Hij is aan het hyperventileren. Zijn haar valt er zelfs van uit valt me op.
Dan spert mijn vader ineens zijn ogen wijd open. Vol angst kijkt hij dwars door mijn moeder heen. Zijn ogen puilen uit en schieten heen en weer. Nog nooit heb ik mijn vader zo zien kijken. "Rústig Hans", zegt mijn moeder nu dwingender. Zijn onrustige ademhaling gaat door.
Mijn zus komt de kamer weer ingelopen, nog steeds aan de telefoon. Volgens mijn moeder met de huisartsenpost. Met kalme stem wil ze net de geboortedatum van mijn vader opnoemen, als mijn vader geen nieuwe teug adem meer haalt.
Van hyperventilatie naar niets.
"Uhm, volgens mij is het al gebeurd, volgens mij is ie al dood" zeg ik verbouwereerd. Ik had helemaal niet door dat ik de laatste dertig seconden getuige was geweest van het sterven van mijn vader.
Mijn zus hangt op. Dan ineens hapt mijn vader weer naar adem. Alsof hij met al zijn hebben en houwen aan het leven vastklampt. Wij richten ons met z'n drieën op mijn vader en mijn zus en ik beginnen tegen hem te praten. Mijn moeder heeft zijn arm vast. Mijn zus heeft haar hand op zijn hart en ik streel zijn hoofd.
En wat ik even daarvoor nog niet kon zeggen, rolt ineens mijn mond uit. "Laat maar los papa. Je lichaam is op".
"We zijn zó trots op je. Wij zullen voor mama zorgen. Laat maar los pap".
Weer een hysterische ademteug..
Wij blijven hem strelen, en bepraten, tot de ademteugen minder krachtig worden, en letterlijk uitsterven.
"Is ie nou dood?" vraagt iemand van ons. Wat voelt zo'n belangrijk moment ineens knullig.
"Volgens mij wel" zeg ik.
Mijn moeder begint onbedaarlijk te huilen. En ik... ik pak zijn hand en geef tienduizend kleine kusjes. Op zijn hand, zijn wangen, op zijn neus en op zijn hoofd.
