*Terugblik*
Ik fiets vanaf het Centraal Station naar huis, mijn weekendtas op de rug. Op terrassen zitten mensen te genieten van de laatste herfststralen die de zon ze geeft. Mijn hoofd zit vol met
flashbacks aan het weekend, aan mijn vader en moeder die ik weer achter gelaten heb.
In het overvolle Amsterdam lijkt mijn verdriet uit te vergroten, tot een Mount Everest in omvang. Gedachten wervelen door mijn hoofd: 'Mijn vader gaat overlijden. Dan kán toch niet?! Van iedereen op de wereld, waarom hij. Waarom? Waarom mijn vader?'
Ik raak in paniek. Tranen springen in mijn ogen, en denderen over mijn wangen. Hyperventilerend snik ik luidkeels, terwijl ik langs een overvol terras aan de gracht fiets. Ik schaam me, maar ik kan de tsunami aan tranen niet stoppen. In een film had er bij zo'n moment dramatische muziek gedraaid. In mijn geval zie ik mensen zich omdraaien en lachen.
Ik fiets door. Met pijn in mijn buik. Want ik weet dat niets zal helpen. Ik kan hem niet helpen, hijzelf kan het niet helpen. Ik ben geen klein meisje meer en dit is de realiteit. Het is niet even je ogen dichtknijpen en daarna opgelucht kunnen ademhalen dat het maar een boze droom was. Het is doorfietsen met tranen in mijn ogen en pijn in mijn buik, proberend mijn adem weer onder controle te krijgen.
