Aan het einde van het toneelstuk lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan ze niet stoppen. Als ik terug zit in de trein is mijn hoofd vol.
In het toneelstuk werd niet veel gezegd. En juist daarom kroop het gevoel naar binnen. En piepte het licht weer daar waar ik jou en onze liefde heb ondergebracht.
In de trein ben je weer bij mij. Jij. Jij. Jij.
Wij. Van zoveel jaren geleden. Even hoor ik mijn liefde voor jou weer in mij schreeuwen. Niet omdat ik het wil leven. Niet nog eens. Maar omdat het zo diep in mij zit. Jíj zo diep in mij zit.
En toch wil ik je niet meer. Een liefde die schreeuwt. Fluistert. Doordringt. Licht schijnt op alles wat je hebt. Waar niets aan ontsnappen kan. Waar naast alle schoonheid ook het lelijkste omhoog komt. Een liefde die opeet. Verscheurt.
En toch. Jezus. Wat kan ik die liefde, onze liefde, missen. Dat ik in je wilde kruipen. Voor altijd. Om iemand zo nabij te hebben. Iemand zo te kennen. Iemand die je doordringt. Je meeneemt. Je laat vliegen.
Maar, is dat een grote liefde? Want zo bestempelde ik mijn onbegrensde liefde voor jou. Steeds meer voel ik van niet. Misschien is een grote liefde wel iemand waarmee de zee kalm is. Waarbij het niet soms eb en soms vloed is. Die laat ademen in plaats van de adem ontneemt. Waarbij de liefde niet schroeit, vlamt. Maar verwarmd. Zonder weg te willen. Zonder te zoeken en nooit te vinden. Een liefde die de schoonheid vindt in nabijheid zonder steeds te moeten vliegen.
