Ik heb zin om hem te zien. Als ik naar de plek loop waar we hebben afgesproken voel ik alleen dat. Er zijn geen andere gevoelens die tussendoor lopen te klooien. Geen verwachtingen, geen angsten.
Eens in de zoveel tijd ben je weer even bij me. Al draag ik je altijd met me mee, als de trilling van een klank die voor altijd in mij blijft. Soms echter, zwelt de trilling aan en stopt het even met achtergrond muziek te zijn. Dan ben je er helemaal. Eventjes.
*Gedicht* Ik wil je niet meer
Want je brengt onrust
Die blaast en toetert
En een storm veroorzaakt in mijn buik
Aan het einde van het toneelstuk lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan ze niet stoppen. Als ik terug zit in de trein is mijn hoofd vol.
In het toneelstuk werd niet veel gezegd. En juist daarom kroop het gevoel naar binnen. En piepte het licht weer daar waar ik jou en onze liefde heb ondergebracht.
In de trein ben je weer bij mij. Jij. Jij. Jij.
Wij. Van zoveel jaren geleden. Even hoor ik mijn liefde voor jou weer in mij schreeuwen.
"Ik ben een taalpurist en hij vraagt me of ik nog een ceula wil". Ze doet een accent na dat tegen het Haags aan ligt. Een vriendin van me heeft een nieuwe vriend die ontzettend leuk, lief en goed voor haar is, zo heeft ze me net verteld, maar ook één klein nadeel heeft. Hij heeft een accent.
Ik zit haar aan te staren, waarschijnlijk zijn mijn ogen tien tikjes groter dan hun normale omvang. "Sorry, wat?" zeg ik. Zonder haar tijd te gunnen voor een antwoord de toch al retorische vraag, begin ik te joelen en te klappen.
Ik haat quotes en ik vind ze geweldig. Ze kunnen me sterken, en in twee zinnen laten lachen. Een waarheid bevatten zoals ik 'm graag wil geloven. Maar ze kunnen me ook arrogant in het gezicht staren met hun betweterige kort-door-de-bocht wijsheden. Een rondje Pinterest slaat me ermee om de oren.