Knettermoe duik ik mijn bed in. Ik rol alleen nog even op mijn zij om de wekker te zetten. Het is nog niet eens acht uur. Door mijn witte gordijnen schijnt sluimerend licht. Ineens hoor ik weer de kinderstemmen in de straten klinken, zoals ze vroeger klonken. Alleen was het toen nog iets vroeger, en was ik net door mijn moeder binnengeroepen.
Mijn zus mocht nog een uurtje buitenspelen. Voor mij was het bedtijd. Met rode wangen en verward haar van de spelletjes ‘stand in de mand’ en ‘schipper mag ik overvaren’ liep ik de trap op. Mijn moeder tilde me op de commode en ik ging op mijn rug liggen zodat ze mijn haar in de wasbak met kopjes water kon wassen. Douchen vond ik nog te eng, bang als ik was voor shampoo in mijn ogen.
Als mijn natte haar in een handdoek gewrongen op mijn hoofd zat, waren mijn voeten aan de beurt die ik (nu zittende op de commode) in de wasbak kon steken. Ik kletste volop tegen mijn moeder over het buiten spelen en mijn moeder ‘mm-mm-de’ met een serieus gezicht terwijl ze mijn voeten met zeep waste.
Met schone voeten, schoon haar en mijn lange nachtjapon aan stapte ik in bed. Mijn moeder las een klein stukje uit een boek voor, deed het raam op een kier en sloot de gordijnen. Terwijl ik mijn moeder de trap af hoorde lopen en haar armband hoorde rinkelen terwijl ze de gangdeur achter zich dicht deed, keek ik naar mijn gordijnen. Die lieten, net als nu, het sluimerende licht door. De gordijnen bewogen lichtjes en brachten de geur van buiten mee naar binnen, evenals de geluiden van mijn vriendjes en vriendinnetjes die buiten op straat nog ‘stand in de mand’ speelden.
