Ik duik knettermoe mijn bed in. Ik rol alleen nog even op mijn zij om de wekker te zetten. Het is nog niet eens acht uur. Door mijn witte gordijnen schijnt sluimerend licht. Ineens hoor ik weer de kinderstemmen in de straten klinken, zoals ze vroeger klonken. Alleen was het toen nog iets vroeger, en was ik net door mijn moeder binnengeroepen.

Boven me begint een fluitconcert. ‘Oh, ssssttt’ denk ik geïrriteerd en draai me om. De vogel boven mijn hoofd is even stil, gaat er waarschijnlijk goed voor zitten en begint nog harder dan daarvoor zijn gezang. Ik richt me op, doe één oog half open en kijk op de wekker. Half vijf.