Hij is er al als ik binnenkom. 'Oja, zo zag hij eruit', denk ik. Op slag ben ik zenuwachtig, want dat was ik niet toen ik van huis wegfietste. Ik begroet hem en merk dat ik zo zenuwachtig ben dat ik over mijn woorden begin te struikelen. Ik voel mijn wangen rood worden.
“Loop jij anders alvast naar boven om een plekje te zoeken, dan haal ik koffie” zegt hij en presteert het in die korte zin zelf ook een beetje te struikelen. Gesterkt door het feit dat hij waarschijnlijk ook zenuwachtig is, loop ik naar boven.
Later op die avond zijn we eerlijk tegen elkaar. Alsof we het hele traject van verliefdheid, voorzichtigheid en onzekerheid even hebben overgeslagen.
Of het alleen die ene avond dat we elkaar ontmoetten leuk was of dat er meer zou zijn; die vraag blijken we beiden als uitgangspunt voor onze tweede ontmoeting te hebben genomen.
“Ik heb al heel lang een relatie en dit voelt stiekem. Ik vind je namelijk nog steeds erg leuk” zegt hij. Ik ben verwonderd over zijn directheid en eerlijkheid. Niet vanwege het feit dat hij een vriendin heeft, dat wist ik al toen ik hem ontmoette. Ik vind het fijn dat hij zelf het beladen onderwerp aansnijdt, het benoemt, en dus niet uit de weg gaat. Daardoor durf ik het ook. “Ik wil je niet meer zien, zolang jij een relatie hebt. Ik ken mezelf, anders word ik verliefd. En ik wil niet de tweede of derde zijn. Ik wil op de eerste plaats komen” antwoord ik. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht om mijn laatste opmerking.
En dus laten we het daarbij. Geen escapades of korte zoen, geen dingen die niet mogen en niet kunnen. Hij pakt alleen even kort mijn hand vast.
