“Ik haal er toch even een arts bij”, zegt de assistente tegen mij. Ik knik en kijk haar na terwijl ze wegloopt. Eventjes ben ik alleen in de ruimte. Ik kijk naar mijn arm die afgekneld wordt door de mouw van mijn blouse die ik omhoog heb gestroopt om het stukje wild vlees, zoals ik ‘m noem, en de moedervlek zoals de assistent hem bestempelde, bloot te geven.

"Maar ik wil nog helemaal niet dood" schijnt hij huilend tegen mijn moeder te hebben gezegd. In mijn hoofd zei hij tegen haar dat op de Westerweg ter hoogte van de Intratuin. De weg die je vanuit Heerhugowaard neemt als je per auto naar Alkmaar rijdt. Of in hun geval vanuit het ziekenhuis in Alkmaar terug naar huis. De zin waar ik niet bij was toen-ie uitgesproken werd. Maar 'van horen zeggen' is in dit geval niet minder krachtig.