“Ik haal er toch even een arts bij”, zegt de assistente tegen mij. Ik knik en kijk haar na terwijl ze wegloopt. Eventjes ben ik alleen in de ruimte. Ik kijk naar mijn arm die afgekneld wordt door de mouw van mijn blouse die ik omhoog heb gestroopt om het stukje wild vlees, zoals ik ‘m noem, en de moedervlek zoals de assistent hem bestempelde, bloot te geven.

Ik denk dat ‘ze’, daar in het universum, geregeld kút roepen. Ervan uitgaande dat er een universum is he? Want daar heb ik met mezelf vaak discussies over in mijn hoofd. Zou je bij moeten zijn. Terug naar kút, want ik denk dus dat ze dat geregeld roepen, de chef Marjolein ter Braak's -geen idee of ze er meerdere hebben, misschien wisselen ze dag- en nachtdiensten af, je wéét het niet met dat universum-.

Ik hef mijn gezicht op, en sluit mijn ogen even voor de nevel die de miezer veroorzaakt. Even gluur ik door mijn wimpers heen, naar de wolken boven mij. Zou je daar zijn, vraag ik mij af. Want als we het over mensen hebben die dood zijn, wijzen we vaak naar boven. De hemel zou daar ergens moeten zijn. Jij op een wolkie zeg maar, volgens de kinderboeken.