Na het overlijden van mijn vader nam mijn zus zijn auto over. In de maanden die volgden maakte mijn hart een sprongetje steeds als ik de auto aan zag komen rijden. Of, als ik even mijn ogen dichtdeed en de geur van de auto opsnoof, leek het alsof ik weer naast hem op de passagiersstoel zat.
Toen ik laatst mijn zus een bezoekje bracht zag ik een vreemde auto op de oprit staan. Bij de recente gezinsuitbreiding hoorde blijkbaar een nieuwe auto en dus hadden ze m’n vaders auto, die hij zelf altijd gekscherend ‘de hoer van de familie’ noemde omdat ie voor allerlei doeleinden werd gebruikt, ingeruild voor een formaatje dubbeldekker.
Een deel van mij wilde schreeuwen. Of ze niet even met mij hadden kunnen overleggen. Net zoals ik dat wilde toen mijn moeder mij vertelde dat ze het laatste deel van zijn kleren in de zak van max had gedaan. En dat die al weg was.
Ik wilde roepen of ze godverdomme ook met míj rekening wilden houden. Omdat ik nog afscheid had willen nemen. Maar, als ik even diep adem haal, vraag ik me af waar ik dan precies afscheid van had willen nemen. Van zijn auto die al niet meer van hem was? Van de kleren die inmiddels al 3,5 jaar ongebruikt in de kast liggen?
Ik besef me dat ik vooral wil schreeuwen tegen het leven. En tegen de tijd, die maar minuten, uren, dagen, maanden en jaren tussen ons in blijft proppen. Die ervoor zorgt dat ik stukjes van hem vergeet. Dat steeds meer van hem uit mijn leven verdwijnt. En dat terwijl hij een van de allerliefste onderdelen van mijn leven was.
