Het is druk in het cafe. Hij is Frans en spreekt Engels gesausd met het typisch Franse accent. Om hem te kunnen verstaan moet ik me concentreren. En dus focus ik me op bloemen die voor mij op de houten tafel staan. Ik negeer de mensen om me heen en hun geluid veranderd in een constant zoomgeluid.
Hij vertelt over een documentaire die hij zag over twee Franse geliefden. Samen maakten ze ooit muziek. Zij schreef, hij componeerde. Nu zijn ze beiden oud, al in de negentig. Ze zijn er nog, al is haar geest 'slowly drifting away'. Heldere momenten heeft ze nog, maar, vaker niet dan wel.
Hij verzorgt haar en stelt haar gerust als ze weer een helder moment heeft en in paniek raakt omdat haar geest wegglipt. Langzaam, zonder dat ze er iets aan kan doen. "It is oke my love. Don't worry, don't worry" vertaalt mijn Franse tafelgenoot de woorden die de oude man zijn geliefde wederhelft toesprak. Terwijl hij verder vertelt ga ik op in het verhaal van de twee oude geliefden. Het is zo mooi en triestig tegelijkertijd. Deze liefde die verder gaat dan lichamen of geesten.
"This man is so amazing" gaat hij verder over de oude man. "He also teaches young childeren to play the piano. At one point you see him sitting next to a little girl. She is playing the piano, but she makes a lot of mistakes. Then, at the end, he asks the girl if she enjoyed playing the piano. She answers that she did enjoy it, but she is sorry she made all those mistakes. Then, the old man answers:
'Please. When you play the piano, always make some mistakes. Because the mistakes are what makes the play beautiful'.
