(Terugblik)
Ze staat al een tijdje naar me te loeren. Ik went mijn blik af en trap met de hiel van mijn rechtervoet op het nog te witte stukje aan de voorkant van mijn linkergymp.
De rij schuift op en de vrouw voor mij rekent af, waarbij ze mij nog steeds blikken toewerpt.
Ik zie het wel, maar sta ook een beetje te dromen. Ik ben nog moe van de nacht, waarin mijn moeder en ik gezamenlijk mijn vader van de badkamervloer moesten rapen omdat hij gevallen was en te
zwak was om om te staan.
Ik gaap en zeg goedemorgen tegen de caissière die aan mijn boodschappen begonnen is. Terwijl ik de boodschappen in mijn tas doe zie ik dat de vrouw nu tegen een pilaar leunt en mij onafgebroken aankijkt. Terwijl ik eerst nog dacht dat de blikken voortkwamen uit nieuwsgierigheid, begin ik daar nu aan te twijfelen.
Ik stop het bonnetje die de kassajuf mij geeft in mijn tas en besluit de vrouw nog een keer recht aan te kijken.
Ze grijpt haar kans. Ze zet een paar stappen naar me toe, buigt zich naar voren, heft haar hand en wijst naar me. "Jij krijgt je portie nog wel in dit leven" bijt ze me toe.
Totaal verbijsterd, door hetgeen ze zegt, maar ook omdat ik nog wakker moet worden, staar ik haar even aan.
"Nou, dan heb ik goed nieuws voor je", zeg ik dan, "mijn vader is stervende".
Een seconde is ze stil. Dan maakt ze een wegwerp gebaar. "Ja, dat zal wel" zegt ze, terwijl ze driftig haar boodschappenkarretje richting de uitgang duwt.
